Artikel Sunda

“DIBAYAR KONTAN”

Ku Hernisa A. Nugraha

Dunya atikan remen geunjleung. Ti mimiti masalah kurikulum nepi ka masalah tékték bengék sabudeur dunya sakola. Budak sakola umumna teu ngarti (meureun?) kana masalah-masalah naon baé anu kaalaman salila manéhna sakola. Boa ngan ukur pasrah tumarima kana aturan atawa kawijakan-kawijakan guruna (conto: kawijakan méré peunteun). Guruna deuih anu teu “transparan” ka budak ngeunaan kumaha-kumahana cara guru méré peunteun jeung ku jalan kumaha barudak bisa dibéré peunteun. Sakola ogé utamana, anu kurang (boa henteu meureun!) maliré kana aturan-aturan evaluasi atawa cara meunteun guru-guru. Wallohu.

Ceuk dina toiri “Perkembangan Peserta Didik” mah budak umur sakola SD jeung SMP masih can ngarti jeung kurang kritis kana hal-hal sabudeureunana. Anu leuwih dipeliré téh ngan ukur sual ulin jeung néangan babaturan saloba-lobana. Béda jeung budak SMA nu geus mimiti mikir, geus mimiti kritis kana hal-hal saluareun masalah ulin jeung néangan babaturan cara budak SD jeung SMP téa. Nya di dieu pisan untungna. Hiji masalah ngeunaan cara meuteun guru, (utamana guru Olah Raga) bisa kaungkab.

Dina mata pangajaran boh di SD boh di SMP ogé di SMA tangtuna aya mata pangajaran olah raga. Sakumaha anu kamaphum ku saréréa, tangtuna waé mata pangajaran olah raga mah réréana pasti prakték. Ti mimiti prakték lari anu bisa dilaksanakeun di sabudeur sakola, nepi ka prakték renang anu umumna dilaksanakeun di luar sakola (sabab umumna sakola teu sakabéh boga fasilitas kolam renang husus di sakolana). Tah ieu pisan anu jadi matak sabiwir hiji téh. Guru biasana maréntahkeun ka sakumna murid (kelas VII contona) pikeun miluan tés renang di kolam renang “anu” jam “saanu” kalayan wajib. Lebah kecap “wajib” éta anu biasana ngabeungbeuratan sababaraha murid (boa kolotna pisan) téh. Ku sabab kaayaan ékonomi tiap orang tua murid téh béda-béda, antukna aya anu moal bisa miluan éta tés renang. Sedengkeun guruna keukeuh ngawajibkeun!

Ahirna naon? Guru anu keukeuh téh, méré kawijakan: anu teu bisa miluan tés renang, pék baé mayar “saanu”. Biasana mah mémang leuwih murah batan biaya anu kudu dikaluarkeun saupama miluan tés renang di kolam renang umum mah. Tapi coba bayangkeun, saupama anu teu miluan tés téh aya sapuluh urang? atawa leuwih? Sabaraha batina? Nya tangtuna waé bisa meureun keur ngajajanan baso mah. Anu teu rasionalna téh nya éta peunteun anu hargana  “saanu” téa. Pikeun murid nu teu milu tés mah, teu ngarasa rugi (meureun deui!) saupama ngan dibéré peunteun “7” ku guruna téh. Tapi naha ieu kawijakan téh alus kana kamekaran karakter murid kahareupna? Matak teu anéh saupama kiwari loba lahan pigawéeun anu asupna kudu heula  maké harga anu “saalaihim” téh. Da meureun atuh ti bubudakna kénéh ku guruna geus diajarkeun kitu!

Kasus samodél kieu téh kaalaman pisan ku nu nulis ieu tulisan, boa-boa geus aya ti jaman béh dituna kénéh (Ka teuing!). Nu pasti mah, méré peunteun nu bisa dibayar ku duit “saanu” (rék baraha-sabaraha waé gé) tetep teu merenah, teu ngadidik budak. Hadéna mah, tiap sakola, utamana pupuhu sakolana (Pa/ Bu Kepsek) leuwih imeut deui kana sagala rupa paripolah para guru dina enggoning méré kawijakan peunteun. Mugia baé kahareupna mah di Indonesia hususna, moa aya deui lahan pagawéan anu kudu make pangleueur “sekian anu”, tapi dibayar ku kamampuh anu onjoy jeug moral nu hadé. Mugia.